Argumentet rreth lejimit të heqjes së qafës ndaj

Argumentet rreth lejimit të heqjes së qafës ndaj
mosbesimtarëve
Egzekutimi (prerja e kokave) i Jehudëve nga Pejgamberi (s.a.v.s)

Beni Kurejdha ka qenë një fis i jehudive në rrethin të Medinës që i kanë tradhtuar Muslimanët dhe kanë anuar kah armiqët gjatë Betejës së Ahzabit (gjithashtu e njoftur si Beteja e Aleatëve dhe si Beteja e Hendekut).Nektari i vulosur i Xhenetit e përshkruan se qka ju ka ndodhur atyre menjëher pas Betejës së Ahzabit: I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kthye nga lufta e Hendekut dhe hoqi armët dhe rrobat e luftës. Kur po lahej në shtëpinë e Umu Selemes, i erdhi Meleku i luftës Xhebraili dhe e urdhëroi që ta gjvesh shpatën e tij dhe të nisej menjëherë bashkë me myslimanët për te fisi Beni Kurejda. Xhebraili i tha: “Unë do të eci përpara teje me një grup engjëjsh: do t’i tund fortifikatat e tyre dhe do të lëshoj frikë në zemrat e tyre.”
I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) menjëher e thirri muezinin dhe e urdhëroi që të lajmroj për armiqësi të freskëta kundër Benu Kurejda, në Medine la zëvendës ibn Umu Mektumin. Flamurin e luftës ia besoi Ali ibn Ebu Talibit që u nis në drejtim të cakut dhe iu afru aq afër saqë i ndëgjonte fyerjet e Jehudive ndaj të Dërguarit të Allahut (savs) , ndërsa ai vet ishte në krye të 3000 këmbsorëve dhe 30 kalorsve nga Ansarët (Ndihmuesit) dhe Muhaxhirët (Emigruesit).
Në rrugë e sipër erdhi koha për të falur namazin e ikindisë. Disa refuzuan që ta falin namazi përderisa ta kenë mundur armikun, ndërsa të tjerët e falën në kohën e sakët, si zakonisht. Pejgamberi (savs) nuk i dha vërejtje asnjërit.Kur arritën te banorët e Benu Kurejda, ata vunë rrethim të fort ndaj fortifikatave të tyre.Duke vrejtur situaten e tmerrshme që gjendeshin, kryesuesi i Jehudive Ka`b bin Asad ju ofroj atyre tri mundësi: që ta pranojn Islamin, dhe jetrat, pasuria, grat dhe fëmijët do të jenë në siguri të plotë, dhe i përkujtoj ata se sjelljet e atilla nuk do të jenë të guximshme në bazë të asaj se qka kanë lexuar në librat e tyre për vërtetësin e Pejgamberllëkut të Muhamedit; për vrasjen e fëmijëve dhe të grave të tyre dhe pastaj ti dalin në dyluftim Pejgamberit (savs) me shpat që ose ti zhdukin Muslimanët ose të jenë të zhdukur, ose si mundësi të tret që ti sulmojn befas Muhamedin (savs) dhe popullin e tij të Shtunën- e kuptuar nga të dy anët si ditë mosluftimi.
Asnjë nga këto alternativa atyre nuk ju përshtateshin, prandaj paria e tyre, të hidhëruar dhe të padinjitet ju drejtuan Muslimanëve duke ju thënë: "Ju asnjëher nuk keni qenë më të vendosur në vendimet tuaja që nga lindja juaj."Në një ardhëri të turbëllt por të dukshme, ata kontaktuan disa Musliman, që kanë mbajt lidhje të mira me ta, në mënyrë që të mësojnë për fatin e tyre nën dritën e gjendjës aktuale.
Prandaj i kërkuan të Dërguarit të Allahut që t’u dërgonte Ebu Lubaben për këshilla. Ai e dërgoi atë. Porsa e panë Lubaben, burrat u çuan dhe u tubuan tek ai, ndërsa gratë e fëmijët nisën të qanin para tij. Ebu Lubabes i erdhi keq për ta. Ata i thanë: “A të biem nën gjykimin e Muhamedit?” “Po”,- u tha dhe bëri me shenjë te fyti i vet, sikur u thoshte se do t’i thernin. Por pas pak i ra ndërmend se me atë shenjë ai tradhtoi Allahun dhe të Dërguarin e Tij. Prandja u kthye, shkoi në xhaminë e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe pasi e lidhi veten pas një shtylle, u betua se nuk do të pranonte ta zgjidhte askush tjetër, përveç të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe shtoi se kurr nuk do të hyj në vendbanimet e Benu Kurejdave si kundërmas për gabimin vdekjeprurës që e bëri.Kur e mori vesh i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Sikur të vinte tek unë, do të kërkoja falje për të, por meqë ai veproi, do ta lëmë, derisa të vendosë Allahu për të.”
Jehudit e Beni Kurejda do ta kishin përballuar luftën shumë më gjatë për arsye se ushqim dhe ujë kishin mjaft dhe se vendet e tyre ishin shumë të fortifikuara, ndërsa Muslimanët ishin në një vend të hapët duke vuajtur shumë nga të ftohtit dhe nga uria e mos të flasim për lodhjet nga operacionet luftarake të shumë numërta që kanë filluar para betejës së Aleatëve. Sidoqoft, kjo ka qenë betejë nervash, sepse Allahu ka hudh frikë në zemrat e Jehudive, dhe morali i tyre gati kishte rënë veqanarisht kur dy heronjët Musliman Alia qe betuar se kurr nuk do të ndalet përderisa të ketë goditur garnizonin e tyre me rrëmbim ose të bie shehid sikurse Hamza (shehidi i më hershëm Musliman)
Edhe përkundër mosdashjes, ata nuk kishin tjetër përveq se t’i nënshtroheshin vendimit të të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ku ai (savs)urdhëroi që: burrat të lidheshin, dhe kjo është bërë nën mbikqyrjen e Muhamed bin Salemah Al-Ansari ndërsa gratë dhe fëmijët u izoluan në burgje.
Pastaj, fisi Eus kërkoi nga Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që të tregohej i mirë ndaj tyre.Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “A jeni të kënaqur që të gjykojë për ta një burrë i tyre?” “Po”.- thanë ata. “Ai që do të gjykojë për Beni Kurejdët,- tha Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), është Sa’ad ibn Muadhi.” “Mirë,- iu përgjigjën ata, si të gjykojë ai, ashtu le të bëhet.”
Në atë kohë Sa’adi ishte në Medine, sepse ishte plagosur në luftën e Hendekut. E sollën hipur mbi një gomar. Kur u afrua tek i Dërguari i Allahut, u tha Beni Kurejdëve: “Ngrihuni për zotërinë tuaj!” Ata u mblodhën rreth tij dhe i thanë: “O Sa’ad! Bëju mirë miqve të tu!” Ai rrinte në heshtje dhe nuk u përgjigjej. Kur ata i thanë ashtu shumë herë, ai ua ktheu: “Vërtet, erdhi koha për Sa’adin që, për hir të Allahut, të thotë të vërtetën dhe të mos ketë frikë nga qortimi i qortuesve.” Kur dëgjuan këto fjalë nga ai, jehudinjtë u habitën dhe disa prej tyre u kthyen në Medine për të pritur gjykimin e dëshpruar, kurse të tjerë u bënë gati për të vajtuar.
Sa’adi pushoi së foluri dhe mori vesh se Kurejdët do ta pranonin gjykimin e tij.Ai menjëherë dëshironte të dinte se gjykimi i tij a do të vlejë për të gjithë njerzit e pranishëm, Pejgameri (savs), drejtoj fytyrën e tij kah ai në shenjë respekti ndaj tij. Përgjigja ishte pozitive.
Ai gjykoi kështu: “Të gjithë meshkujt e aftë që i takojn fisit duhet të vriten; gratë dhe fëmijët të merren robër, kurse pasuria e tyre të ndahet ndër luftëtarët Myslimanë.” Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Vërtet, ke gjykuar siç ka gjykuar Allahu mbi shtatë qiejt.” Në të vërtet Jehudit merituan denim më të ashpër për shkak të tradhtis së tyre në ndihmë të atyre qe ishin kundër Islamit, dhe për numrin e madhë të arsenalit që ata mbanin: 1500 shpata, 300 koraca, 2000 heshta, 500 helmeta, 500 mburoja, enë, deve dhe plaçka të tjera të cilat kaluan në duart e Muslimanëve.
U hapën disa hendeqe në tregun e Medines,dhe numri i Jehudinjëve që iu prenë kokat ishte 600 deri 700.Intrigat dhe tradhëtit u zhduken njëherë e përgjithmonë.
Hujeji, krimineli i luftës, shejtani i Beni Nadirëve ju kishte bashkangjitur radhëve të Benu Kurajdave kur Kurejshitët dhe Gatfani dezortuan, është sjellë në prani të Pejgamberit (savs) me duar të lidhura me litar në qaf. Me guxim shprehte kundërshtim të hapur, ai me këmngulje deklaroj armiqësi ndaj Pejgamberit (savs) por e pranoj se dëshira e Allahut ka për tu plotësuar dhe ai shtoj se i është dorëzuar fatit të tij. Ai është urdhëruar që të ulet posht, dhe i është prer koka.
Nga gratë e tyre u vra vetëm njëra, sepse ajo pati vrarë Halad ibn Suuejdin duke e goditur me gur të vrazhdë .Disa elemente të armikut u bënë myslimanë dhe jetrat, pasuria dhe fëmijët e tyre u shpenzuan. Sa për plaqkën e luftës, Pejgamberi (savs) e ndau atë pasiqë e largoj një të pestën në përputhshmëri me urdhërin e Allahut.Këmbësorit iu dha si shpërblim një pjesë, kurse kalorësit tri pjesë: një pjesë për vete dhe dy pjesë për kalin. Robëreshat e luftës u dërguan në Nexhd që të shkëmbehen me kuaj dhe armë.
Pasi përfundoi çështja e fisit Kurejda dhe ata u mundën ,dëshira e Sa`d bin Muadhit u plotësua dhe ai dha frymën e fundit. Në përgjigje të duas së tij Aisha tregon, nga plagët e Sa`dit filluan gjakderdhjet përpara qafës së tij duke qenë ai në tendën e tij, të cilën Pejgamberi (savs) e kishte ngritur në xhami për të, për të qenë afër tij për të përcjell shëndetin e tij më për së afërmi.Njerzit nuk u frikën përveq kur gjaku vërshoi kah ata, dhe në xhami së bashku me tendën e tij ka qenë edhe tenda e Benu Gifar.Ata thanë: O njerzë të tendës, qka është kjo që po vjen nga ju. Oh! janë plagët e Sa`dit që po rrjedhin gjak dhe ai pastaj vdiq.
Xhabiri tregon se i Dërguari i Allahut (savs) ka thënë: Për vdekjen e Sa`d bin Muadhit është tundur Arshi i Mëshiruesit." Kur ai është bart, At-Tirmidhiu ka thënë: Munafikët kanë supozuar se ka qenë e leht. Pejgamberi i Allahut (savs) i ka kundërshtuar:
"Melekët po e bartin atë."
Në proces së marrjes së Beni Kurejdave, një Musliman, Halid bin Suvaidi është mbytur kur një Jehudike e goditi me gur të vrazhdë atë dhe një tjetër ,Abu Sinan bin Mihsani, vëllau i Ukasha, vdiq.
Kaluan gjashtë net që Ebu Lubabes i vinte e shoqja dhe e zgjidhte për të falur namazin dhe pastaj ai kthehej dhe lidhej përsëri. Pranimi i pendimit i zbriti të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në shtëpinë e Umu Selemes (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Ajo shkoi dhe e lajmëroi menjëherë që Allahu ia kishte falur fajin. Atëherë, njerëzit shkuan që ta zgjidhnin Ebu Lubaben, por ai nuk pranoi të zgjidhej, derisa ta zgjidhte vetë i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Dhe, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e zgjidhi atë, kur shkoi për të falur namazin e mëngjesit.
Kjo Expedit Ushtarake ndodhi në muajin Dhul Ka`dah në vitin pes të Hixhretit dhe luftimi i Benu Kurejda zgjati 25 ditë.Kaptina e Aleatëve (Kuran, Sure 33) është shpallur që përmban Fjalët e Allahut që ka të bëjë me qështjet e besimtarëve dhe munafikëve gjatë luftës së Hendekut, dhe për pasojat e tradhtis dhe prishjes së marrveshjës nga Jehudit.


E thirrja jonë e fundit është Falenderimi i takon Allahut subhanehu ue teala